Visitas

contador de visitas .

sábado, 6 de septiembre de 2014

MALA SUEGRA

0153:34 Mala suegra (á)            (ficha nº: 1112)

Versión de Villar de Acero (ay. Villafranca del Bierzo, ant. Paradaseca, p.j. Ponferrada, ant. Villafranca del Bierzo, comc. Burbia, León, España).   Recitada por Manuela Pérez Fernández-Tella (72a). Recogida por Julio Camarena, 25/07/1985 (Archivo: ASOR; Colec.: Camarena, J.; cinta: 10B-385). Publicada en TOL II 1991, pp. 117-118.  074 hemist.  Música registrada.


     Doña Albora anda de parto    de casa para el corral,
  2   con dolores de parir    que le fain arrodillar.
     --¡Quen me dera, quen me dera,    na casiña  miña mai!
  4   estos dolores más fuertes    algún me había quitar.
     --¿Quen che quita de ir, Albora,    quen che quita de ir alá?
  6   --Ya Carlos vai ir de caza,    ¿e quen lle dará o  xantar?
     --O Carlos éche meu fillo,    eu lle darein o xantar.--
  8   Coge el caballo que vuela,
     por las praderas abajo    non andaba que volaba.
  10   Llega al castillo dos padres,    las puertas le franqueaban.
    

(Dou a luz e trougo un nino. E ó momento, que pasaba ia así unhas horas, chega don Carlos a la casa.)
     Non pergunta polo que había comer    ni polo que había xantar,
  12   pergunta por doña Albora,    que la quería besar.
     --Doña Albora, fillo meu,
  14   vaiche nos campiños verdes    namorada de un galán.
     Si non a matas, meu fillo,    non comerás  do meu pan.
  16   --¡Vou matala, miña mai,    sin saber mellor verdai!
     Tan buena que é doña Albora,    ¿ cómo se pone así a hablar?
  18   --Si non a matas, meu fillo,    non che darei máis meu pan.
     A mí me trató de puta    i a ti fillo de mal pai.--
  20   Cuando chega á porta,    iba muy capillán.
      las puertas quería fundir     todas las quería pasar.
  22   --¡A modo, a modo, don Carlos,    non veñas tan capillán,
     ya tieness  en casa    un hijo recachado y muy galán!
  24   --Ni la madre a beber vino,    ni el hijo va comer pan.--
     Siete hermanas que tenía    no cesaban de llorar.
  26   Coge llevandola  en brazos    y la pone en el ruán;
     siete leguas han andado    sin una palabra hablar.
  28   --O me llevas mucho miedo    o llevas tú mucho mal.
     --Mira las ancas del burro    que te cuentan la verdad.
    

(Iban bañadas en sangre.)
  30   Por Dios te pido, don Carlos,    non teño más que rogar,
     que me bajes del burrico  me arrimes a un arenal










 

 .
 32   --Ande, la traidora, ande    y hasta el primero lugar,
     que allí hay curas y frailes,    ya te irán a confesar.--
    

(Pero ela ya se quedaba, ya se moría. Entonces o nino que acababa de nacer dícelle:)
  34   --No llore, mi madre,    ni lleve tanto pesar,
     que mi abuela va al  infierno    y mi padre allí ha de  dar,
  36   si no hace por los medios    para poderse salvar.
     --Ahora sí que ya lo creio,    y ahora sí que ya es verdad,
  38   que las nueras con las suegras    nunca se pueden  llevar.--
    

(Después viñeron médicos y cirujanos pero no le han podido salvar.)

Roldán

Pérdida de don Beltrán (á)            (ficha nº: 685)
[0060 A las armas, Moriscote and 0103 Belardo y Valdovinos, contam.]

Versión de Villar de Acero (ay. Villafranca del Bierzo, ant. Paradaseca, p.j. Ponferrada, ant. Villafranca del Bierzo, comc. Burbia, León, España).   Recitada por Celina Díaz González (46a). Recogida por Julio Camarena, en dos ocasiones, 25/07/1985+05/11/1985 (Archivo: ASOR; Colec.: Camarena, J.; cinta: 11A-314 y 34B-00). Publicada en TOL I 1991, pp. 56-57.  041 hemist.  Música registrada.


     Ahí se parten, ahí se van    los hijos de don Roldán;
  2   no se parten por hacienda    ni por dineros ganar,
     pártense con deligencia    pa los moros pelear.
  4   Bajan a Molinaseca,    pasan a San Sebastián,
     y esos pueblos de Controla    de gran combate se dan,
  6   y, entre combate e combate,    mataron al capitán.
     Ya no lo hallaron menos    hasta los puestos pasar
  8   que recontaron los hombres    y faltaba el capitán.
     Tres veces echaron suerte    quién lo ha de volver buscar;
  10   de las tres veces le toca    al más viejo, que es su pai.
     --Vuelta, vuelta, mi caballo,    que ese hombre se ha de buscar.--
  12   A la salida de un monte,    entrada de un arenal,
     allí había un pastorcillo    que hacienda sabía guardar.
  14   --Por Dios te pido, pastor,    no tengo más que rogar,
     que me niegues la mentira    y me cuentes la verdad:
  16   ¿Has visto un hombre    de arma blanca?
     --Un hombre de arma blanca    muerto está en ese arenal,
  18   con tres heridas n`el pecho,    la menor era mortal;
     por la una entra el sol,    por la otra la lunar,
  20   por la más chiquita de ellas    entra y sale un gavilán
     ya con las alas abiertas    sin a las carnes tocar.

Nota: El verso 2 lo dice otra señora.

viernes, 5 de septiembre de 2014

Los higos y la Guardia Civil

Era un señor de Moreda y venía con un caballo y traía dos cajas de higos en el caballo para vender. Y en un pueblo que se llama Valle de Finolledo, pues paró a hablar allí con algunas señoras. Y mientras tanto unos chicos le robaron las dos cajas de higos que tenía en el caballo. Claro dice un a otro:

-¿Y ahora cómo hacemos para comerlos?

Le dice el otro:

-Pues mira vamos a entrar ahi, en el cementerio y los comemos ahí.

 Como las cajas pesaban mucho una la dejaron fuera a la puerta y la otra la pasaron. Y cuando estaban comiendo los higos, dice uno:

-Uno tú y otro yo, uno tú y otro yo, uno tú y otro yo...



Y estaba la Guardia Civil por allí y cuando, claro, sintieron aquellas palabras que decían uno tú y otro yo, se aproximaron al cementerio a ver qué es lo que pasaba. Y cuando ya habían terminado los higos de una caja querían comer los de la otra, dice

 -¿Y ahora cómo hacemos?

Y dice uno .

 -Pues mira, tu coges la caja al hombro y yo voy a por los que están a la puerta. La pareja de la Guardia Civil que estaba a la puerta...¡trotaban que se mataban!

 Recogido en Villar de Acero en Julio del 85 de Magín Díaz Gutiérrez, 75 años .

lunes, 1 de septiembre de 2014

Lobo e ovella

EL LOBO DA UNA CARRERA EN VANO



Contábanme a min que era unha ovella que taba rapando nun campizo e que chegara o lobo. E que lle dixera:

-Ay Ovella, voute comer.

-Xan nun me comerás tu non.

-Pois sí que voute comer que teño fame.

-Pois si me vas comer súbete nestas penas ye di tres veces: ¡Bis a bao! (Eu que sei o que sería "bis a bao" como antes falaban... non se falaba castellano)

Ye o lobo por comer a ovella, subiu as penas pa dicir "b is a bao"

Ye mentas tanto a ovella a brincos, tira cara o pueblo. Ye había unha ponte ye pasaban as mulleres a auga (pois antes nun había auga nas casas ye tiñamos que ir o riu por ela.
Ye a ovella ca prisa que levaba por escapar, tropezou ye dou unha topada contra as mulleres ye tiróulas. As mulleres que lle dixeron:

-¡Uy lévete o demo de ovellla! ¿Cómo baxas tan avantada?

-Fui moza ye vou dixosa. Nunca na vida levei tanto medo de lobo nin de raposa.

Ye o lobo que dicía:

-Vaite vaite, que desde que soy lobo barbado nunca levei unha carrera sin bocado.

Recitado por Angustias Alba Mauriz a sus 61 años en Villar de Acero para Julio Camarena de Tradicciones orales leonesas.