Visitas

contador de visitas .

jueves, 29 de septiembre de 2011

Romance de Doña Urraca

Romance de Dña Urraca (1)



                                                                                 

-¿Queres morrer padre meu?

¡San Miguel vos colla a ialma!

Fixeche manda das terras

a quen se vos antoxara

Daslle Castilla pra Sancho

Á Castilla ben honrada,

Pra don Alfonso León

Con Asturias ye Sanabria,




Pra don García Galicia

Con Portugal a preciada

¡Ye a min que sendo muller

Deixasme desheredada!



-Hey de ir eu de terra en terra

Como muller casquivana

O meu corpo llo daría

A que eu ben se me antoxara

Ós moros lles cobraría

Mais ós cristianos de gracia

E do que teña a ganancia

Farei pola vosa ialma.



Eilí preguntara o rey

-¿Quen é esa que así fala?

Respóndelle o arzobispo:

-Vosa filla doña Urraca



-Cala miña nina cala

Non mentes esa palabra

Que muller que tal dixera

Merecía ser queimada.

Aló en terras de León

Un rincón que eu olvidava

Zamora ten polo nombre

Zamora a ben murallada

Dun lado defendea o Duero

Ye doutro pena tallada.

¡quen vos la quitara filla

miña maldición lle caia!



Todos lle dicen amén

Menos don Sancho que cala.





(1) Esta dña Urraca no es la reina de León ,Galicia incluida, (primera mujer reina en España) y madre de Alfonso VII el emperador sino que se trata de su tía la Infanta Urraca de Castilla, que recibió en herencia la ciudad de Zamora , siendo esta última, por tanto, algo anterior en el tiempo a la reiniña (la reina niña, pues así era esta parturienta adolescente cuando su estancia por la Somoza en San Cosme, y que bebio agua, sin tener que agacharse, de la fuente de la Preñada en Villar, según cuenta la tradiccional leyenda )

Nota del traductor

lunes, 26 de septiembre de 2011

O CURA YE O BISPO (en cuaderna vía)


                                                   Iera un cura simple, e sen muta valía

                                                   A diario daba misa a Santa Lucía;

                                                  Dicíala a diario ...pois outra non sabía

                                                  Sabíala por uso, non por sabeduría.



                                                   Este misacantano foi ó bispo acusado

                                                   De que era un home tolo, mal cura muy provado

                                                   O “Salve Virgo Vírginum” solo tíñalo usado

                                                   Non sabía outra misa, aquel tolo sayado.



                                                    Ye fora máis movido o bispo pra votalo

                                                    Dicindo nunca oíra de outro cura tan malo.

                                                    E pensa que a este fillo tiña él que apartalo:

                                                   -Que veña xunto a min, que vou ben castigalo.



                                                    Veu diantre do sou bispo como mal pecador

                                                    Ye taba con gran medo, branco ye sen color

                                                    Non pode ca  vergüenza mirarlle ó sou siñor

                                                    Nunca tuvo este homin tanta mala sudor.



                                                    Ye díxolle o sou bispo:

                                                                                       -Eu queroche a verdade,

                                                     Si é, como me cuntan, tanta  a tua necedade.

                                                     Ye respondeulle o cura:
                                                                                          -Siñor por caridade

                                                     Si eu dixera non, diría  falsedade.



                                                     Así responde o bispo:

                                                                                       - Se por ti non teis ciencia

                                                     De cantar outra misa, e non teis mais potencia

                                                     Mándote que non cantes; é a miña sentencia

                                                     Vive fora da iglesia e sin outra querencia.



                                                      Foise o probe curín muy triste e desterrado

                                                      Tiña unha gran vergüenza ye tando desolado

                                                      Pidiulle a Virgenciña choroso ye apenado

                                                      Que lle dese consuelo pois taba acobardado.



                                                      A nosa Patroniña que nunca abandonou

                                                      A quen de corazón como él  lle rogou

                                                      O choro do sou cura tan ben ó escutiou

                                                      Que apareceuse o bispo ye muto lle rombou:





                                                     -Escutia soio a Virgen, don bispo muy lozano

                                                  ¿Contra min porqué fuche tan duro e tan villano?

                                                      Eu nunca a ti quitéuche o tou pan cotidiano

                                                    ¡Ye tu quítasme ahora o meu bon capellano!.



                                                     Do que a min me cantaba a misa cada día

                                                     Pensache que o facía culpable de falsía

                                                     Dixeche que era tolo por rin faladería

                                                     Quitáchelle a sua orde ye a sua capellanía.



                                                    Tu vasme repoñer este cura no día

                                                    Que volva a dicir misa como antes facía

                                                     E senon  vas morrer o trigésimo día

                                                     Ya verás o que é a miña Ley de Santa Lucía.



                                                     Con estas amenazas aquel vispo chorou,

                                                     Mandou traier ó cura ó que él antes  votou

                                                     Pidíulle o sou perdón pois él se equivocou

                                                     Que  fora a mala xente á que a él engañou.



                                                     Mandou pois que cantase como antes facía

                                                     Volvera servidor a sua  Santa Lucia

                                                     E que cualquera falta que tuvese no día

                                                     Él ben o repoñera, do sou propio o daría.



                                                     Volveu pois o bon home a sua capellanía

                                                     Ye sirviu a Patrona Virgen Santa Lucía

                                                     Ye sirvíndola morre como o cura quería.

                                                     A ialma foi a Gloria con bona compañía


                                                     Non podéramos tanto escribir nin falar

                                                     Inda que a nos poderan mutos años quedar

                                                     Que un de dez milagros podéramos contar

                                                     Dos que por esta Santa, Dios fixera en Vilar.


Versión libre de Soniarred