La mujer lobo

Un cuento burbiego

Era unha rapaza ca botaron fora de casa os sous padres cunha maldición: Ca comeran os lobos (lobos te
 coman ) Ye logo a moza botóuse o monte cos lobos . Ye fíxose tamén ela lobo. Colleu a pelica ye todo de lobo.
.

E logo pois nun pueblo tiñan unha casa  pra secar as castañas todos os do pueblo, ye na casa aquela tiñan así un canizo no alto , eu non sei cómo o farían, mais o caso é que secaban mutas castañas. Ye logo pois subían pra darles a volta. Ye aquel que iba , a moza comíalo; ye non saía mais. Ye ela , despois que os comía peinábase ye se preparaba na casa aquela o pe do lume. Ye a mida que  o facía quitábase a pelica . Mais logo volvía a poñela ye facíase outra vez lobo.
 
Ye cuando veu un mozo do servicio dixéronlle o que pasaba no pueblo ye dixo:
-Pois vou ir eu a ver.
Ye a sua familia non quería porque o comería. Mais él dice:
-Pois vou aló.

Pois vou, pois vou ... pois foi. Entrou, fixo  o lume ye subiu o canizo; ye tapou a boca e todo pra que ela non olera nada. Ye ela péinase ye arréglase; tira  a pelica  ye era unha rapaza...¡guapísima!
Ye baxou a modo pra que non sintira nada. Ye como ela tiña o pelo largo, taba  cara pra baxo ó peinarse. Ye él baxa , colle a pelica  ye tírala no medio de aquel lume que facíase grande, grande. Ye abrázase na moza ye ben collida pra que non poda ir sacala pelica. Ye dixo ela:

-Mira, si un pelo quedara da pelica , o mairande que che quedara iba ser unha orella.

Ye logo pois como quemou toda, casóuse con ela. 
Ye acabouse o conto.

–Mira; si un pelo me quedara de la piel, lo mas grande que lo iba a quedar a ti era una oreja.

Y luego, pues como la piel la quemó toda, pues se caso con ella” (Camerana,1991 ).

Sacado de "a Curuxa" de Burbia. Adaptado por Vilarego 2000