Romance de doña Blanca

ROMANCE DE DÑA BLANCA

Un  siñorito do Vierzo                                                                   

Que Fadrique se chamaba

Foi titulado marqués

O sétimo da sua Casa,

Cobiciábase de Branca

Noviña muller galana

Que casada  foi con Nuño

Capitán da sua mesnada.

Manda o Marqués ó marido

Pras suas terras zamoranas

A preparar pro sou Rey

que en grande Imperio reinaba

Novos decreutos cristianos
con  grandes guerras ganadas.

Ye tando fora o marido

Dormir ca sua doña Branca.

Xa vai Fadrique a modín

Onde Branca tiña a cámara

Veila o descuido durmindo

Ye vótase na sua cama

Ye eilí fartouselle ben

o vicio  que lle queimaba.

Logo tando no pé déla

A espada que desenvaina

Ye acenando pras suas tetas

Desta manera lle fala:

-O tou Siñor soyo e  quérote

O meu lado namorada

Si queres  ser miña amante

Seras rica ye estimada

Si non eu te mataría

Con esta aguzada espada.

-Non farei eso de gana

Pois como soyo casada

Pra nada quero a mía vida

En víndola  deshonrada

-Se non fais o que eu che digo

De ser miña namorada

Matarei o tou criado,

Metereilo na tua cama

Ye logo mátote a ti

Deixándote mal pagada

Ye direi por todo o Vierzo

Con quen  o Nuño engañabas.

Vindo  esto a probe Branca

Que tanta traición pensaba

Entregouse a don Fadrique

Por ser menos deshonrada

En cuanto o Marqués fixera

Aquelo que cobiciaba

Colle o camín de Madrid

Por non toparse de cara

Co sou vasallo don Nuño

Que de Zamora tornaba.

Baxa Nuño do cabalo

Ye a sua muller abrazaba

Mais Branca  entre choros cúntalle:

-¡Ay meu home queridiño !

Que teño perdida a  fama

Que pisadas de home alleo

Dixosaron a tua cama.

O malvado don Fadrique

Veu a noite a tua pousada.

Abrinlle como a Siñor

Ye deixoume disgraciada

Eu castigareime o corpo

Ye rezo por miña  i alma

Pra que nunca outra  casada

Volva a caier engañada.

Estas palabras dicindo

Vótalle mau a unha espada

Que muy tapada a traía

Debaxo da sua saya

Ye nos peitos se lla crava

Que de véla daba llástima

Eilí dispois no momento

Caieu morta doña Branca.

En víndola así o sou home

Amargamente choraba

Sacóulle chea de sangre

Aquela malina espada

Inda tíñala na mau

Cuando don Nuño xuraba

De matar a don Fadrique

Ye darlle lume a sua casa

Drento duna caxa negra

O corpo a enterrar levaba

Chorando polos sous ollos

Ye pola boca falaba:

-¡Ay vercianas ay vercianos!

Ter dó da miña disgracia

Que o porco de  don Fadrique

Fou fozar na miña Branca

Ye que  aquesta   gran deshonra

Fixo que ela se matara;
Temos que nós castigar

Tamaña afrenta villana.

Vindo aquesto  todo o  pueblo

 Os homes collen as armas

Ye vanse pra a Capital

Onde don Fadrique taba

Ye danlle golpe mortal

Ye queimanlle a sua casa

Ye os sous parientes na vida                                                   

Víronse por Villafranca.
.

Versión libre de Anónimo