Cuntan que un paisanín de Vilar, un día de primavera cuando iba pras terras de patacas de Lentelláis co carro cheo de abono po lo Pousadoiro , viu unha culebra que quería sair do furaco entre duas penas onde se metera pra pasar a estación fría, ye non podía sair porque habíase engordado muto no sono do inverno.
Dóulle pena da culebra ye collendo unha forquita do carro ,meteu o mango polo furaco ye pudo levantar algo a pena de por riba A culebra saíu libre.
Iba o home a sacala forquita cuando a culebra poinse cara él ye dícelle que, como ten fame atrasada, vai matalo co sou veleno ye comelo eilí mismo. Porque é verdai –dixo- que neste mundo págase mal por ben ye o revés. Logo é de razón comerte pra mata-la fame.
Ye senón vamos preguntrar os tres primeiros que atopemos a ver si é de razón que te coma. “Si dous deles tan a favor cómote ye si non poderás irte libre.
Pasou primeiro un xabarín que doulle a razón a culebra. O mismo fixo un lobo que pasou o segundo dicindo que non podía irse contra o destino ye na terra de lobos había que aullar como todos.
Ya tiña o home a condena segura pero ascasí pidiulle a culebra que preguntara tamén o terceiro que resultou ser unha raposa.
Púxose a pensar a raposa ye dixo que pra facer ben as cousas había que empezar po lo pincipio ye revivir os feitos.
Tuvo conforme a culebra ye volveu a meterse no furaco pra que a raposa podera dar a súa opinión con fundamento. Mais o home aproveitou pra quitala forquita ye, o xuntarse as duas penas outra vez, quedou a culebra layando drento, onde en pouco tempo morreu de fame.
Doulle as gracias o home a raposa ye dícelle que lle pidira algúa cousa que lla daría con gusto en pago do gran favor que lle fixera.
A raposa responde que muto lle gustaría cear unha pita ca súa polada
Acetou o home ye dixo que iba o sou corral po-los polos ye a pita ye que esperase un pouquín de nada que pronto volvería.
Deilí a pouco volve o home con un cesto tapado con herba da corte ye dícelle a raposa : Tu baxa o prado xunto o riu que que eu vou tirando os polos ye tamén a pita.
Váise a raposa relamíndose ye cuando chega o prado , o home destapa o cesto ye salta un lebrel que , o ver a raposa , saíu disparado tras ela, que mentras escapaba iba dicindo:
Arriba patas
Arriba zancas
Todo son trampas.
(versión personal de un cuento ancarés recogido por AQUILINO PONCELAS )
(versión personal de un cuento ancarés recogido por AQUILINO PONCELAS )
