La nieve permanece en las montañas
Y alimenta al Ancares en su valle
Donde la gente pasa, vive y muere
dejando inolvidables añoranzas:
Recuerdos que se lleva el viento ¿a donde?
http://www.youtube.com/watch?v=CQX3t_uOVM4
viernes, 6 de diciembre de 2013
jueves, 21 de noviembre de 2013
lunes, 18 de noviembre de 2013
Versificación de Esopo
Es voz comun que en una pedanía
De la Villa una zorra iba cazando
Halla un parral y quédase oliscando
De la alta vid al fruto que pendía
Saltó cual zorra en celo y calenturas;
pero vio el imposible ya de fijo.
Entonces fue cuando la zorra dijo:
--No las quiero comer. No están maduras.
martes, 6 de agosto de 2013
ENTROIDO
No martes daquel Entroido
disfracéime de gitana
entrei na aira do baile
ye co meu mozo eu bailaba
- Gitana, boa gitanadisfracéime de gitana
entrei na aira do baile
ye co meu mozo eu bailaba
dime por Dios a verdad
bótame a boa ventura
o que eu teño que esperar
-Tu bon mozo sí que o eres
ye de sincero facer
mais teis un defeuto grande
que eres falso no querer
teis comprometidas duas
as duas Comprometidas
unha rubia outra morena
ambas duas ben feitiñas
Ca rubia nunca te cases
que che fara un desgraciado
casa millor ca morena
ye serás afortunado
-Eu casaréime ca rubia
inda que sea desgraciado
ye non irei ca morena
inda sendo afortunado
- Déixote rapaz , xa marcho
miña familia me espera
si queres saber quén soy
era a túa moza a morena
Romance de Carmiña
Iera unha moza ben feita
De muy honrada
familia;
Tiña un mozo que
a deixou
vindo que
xa taba encinta
ye os sous pais ó senterar
que ela taba
deshonrada
Querían que se
morrera
Ye a botan fora de casa
chorando polos sous ollos
foise a ver a sua
madriña
que tíñalle muto apego
ye a colle como a sua filla
Pasados os sete meses
ten un nino como un
sol
ela sola dalle o
peito
ye o cría con
gran primor
Quince días ten o nino
inda non era cristiano
Porque naide se enterara
do sou muy grande
pecado
Carmiña escribe unha carta
Onde lle pide o sou
novio
Unha entrevista secreta
pois tarían os dous
solos
Manolo chegou a cita
Que Carmiña lle mandara
Ye atópala adormilada
O pé de unha verde
abraira
Manolo chégase a ella
Dandolle bicos o nino
Dicindo qué desgraciado
Vai ser o tou mal destino
-Non fales asi Manolo
non maldigas o tou fillo
¿Son esas as tuas promesas
que antes facías conmigo?
Todas as miñas promesas
Foron xuramentos falsos.
Tu manterás este
nino
Eu lávome as maus
do caso.
O sentir estas palabras
Un tiro lle disparou
matando o traidor
Manolo
que eilí sangrando quedou
Ye na aurela de aquel charco
Unha carta de Carmiña:
Eu matei sola a Manolo
mátome eu tamén
soliña.
Suscribirse a:
Entradas (Atom)