Todas as tardes, o saír da escola, os ninos IBAN pasa-lo tempo nunha campa con horto o pé dunha casa muy grande onde vivía un hometón solo.Era grandón ye muy desaborido que sempre parecía tar de mala ostia ye que por aquel tempo marchara fora.
A campa era ampla ye chea de herba verde onde medraban as papoulas na primavera. Tamén tiña mutos frutáis no horto que no outono taban cargados de frutos do país . .
Os paxaros pousábanse nas ramas dos caroceiros ye cantaban tan ben que os ninos parábanse nos sous rebincos pra escutialos.
- ¡Qué ben tamos eiquí! – falaban entre eles..
Un día o home volveu. El fora ver o sou amigo, o Ogro do Corno Maldito , ye parara con él por sete anos. Pasado este tempo, ya dixera todo o que tiña que dicir, pois a súa conversa era limitada, ye decidiu volver pra súa casa. Cuando chegou, viu os ninos rebincando na campa.
- ¿Qué táis facendo eiquí? – Berroulles co sou vozarrón ronco. Ye os ninos escaparon a todo correr.
"A miña campa é a miña campa", dixo o hometón. “Tedes anos pra entender as cousas ye eu non quero que naide pise eiquí drento.”
Ye fixo unha parede alta todo orredor e puxo unha placa:
Ningunha entrada.
Os que entren irán o presidio
Ye é que o home sobráballe egoísmo
Os ninos pobres non tiñan ya lugar pra recrearse.
Tentaron de divertirse no camín pero taba tan cheo de pedras que non podían correr sin cayer mutas veces.. Ye andaban o pé da parede dicíndose :
- Que ben o pasabamos eilí -
Despois chegou a primavera ye todo o país taba cheo de flores ye paxaros. Sólo na campa do home Egoísta índa non pasara o inverno.
Os paxaros non cantaban nela porque non había ninos escutiando ye os caxigos íbanse secando. En cuanto brotaba unha flor na campa ye vía a placa volvía a enterrarse entre a neve ye a xeada.
"A Primavera ya non brota máis nesta campa", berraban. "Poderemos vivir eiqui todo o ano"
A neve cubriu o prado dun manto blanco ye os frutáis pintáronse de plata. Dixeron que iban invitar o Vento do Norte ye o Vento acetou. Chegou ye taba xiulando todo o día ye tirou as tapas da chemineia da casa.
"Este é un lugar maravilloso", dixo. "Temos que invitar tamén o Granizo"
Despois veu o granizo. Todo o día, durante tres horas dedicabase a tocar o tambor enriba do lousado da casa hasta que rompeu as mairandes lousas, ye logo empezou a andar por toda a campa correndo todo ó que podía. O sou alexo ó punto de namais sair taba xeado.
"Eu non podo entender como a primavera é tan tardía este ano", dixo o home Egoísta, o asomarse a ventá ye ver o sou horto xeado ye ya queimado. -¡ Espero que veña pronto o cambio de tempo!
Mais nunca chegou a primavera nin o vrau tampouco. O outono dou frutos dourados pra todos os Hortos , mais o do Home Egoista non dou ningún.
Así, foi sempre na casa de inverno do home grandón .O Vento do Norte, cheo de neve bailaba entre os frutáis.
Despois veu o granizo. Todo o día, durante tres horas dedicabase a tocar o tambor enriba do lousado da casa hasta que rompeu as mairandes lousas, ye logo empezou a andar por toda a campa correndo todo ó que podía. O sou alexo ó punto de namais sair taba xeado.
"Eu non podo entender como a primavera é tan tardía este ano", dixo o home Egoísta, o asomarse a ventá ye ver o sou horto xeado ye ya queimado. -¡ Espero que veña pronto o cambio de tempo!
Mais nunca chegou a primavera nin o vrau tampouco. O outono dou frutos dourados pra todos os Hortos , mais o do Home Egoista non dou ningún.
Así, foi sempre na casa de inverno do home grandón .O Vento do Norte, cheo de neve bailaba entre os frutáis.
-Podera ser que non chegue a Primavera porque eu soy demasiado egoista- díxose o Home.l
Unha mañá, o Home taba deitado na súa cama, cuando sentíu un canto que soaba tan melodioso que pensou que sería o rei dos músicos que por eili pasaban. Mais solo fora unha pardala o pé da súa ventá, pero foi así por muto tempo, hasta que pouquin a pouco o Granizo parou de bailar ye o Vento do Norte parou de xiular ye un delicado olor entrou polas ventás abertas da casa
Unha mañá, o Home taba deitado na súa cama, cuando sentíu un canto que soaba tan melodioso que pensou que sería o rei dos músicos que por eili pasaban. Mais solo fora unha pardala o pé da súa ventá, pero foi así por muto tempo, hasta que pouquin a pouco o Granizo parou de bailar ye o Vento do Norte parou de xiular ye un delicado olor entrou polas ventás abertas da casa
.
"Por fin vexo que a Primavera chegou", dixo o home saindo da cama ye mirando pra fora. Ye o que viu era unha maravilla.
"Por fin vexo que a Primavera chegou", dixo o home saindo da cama ye mirando pra fora. Ye o que viu era unha maravilla.
Por un furaco aberto na parede os ninos entraran no Horto, ye taban sentados nas brancas dos frutáis cada un deles con un nino. Ye os frutáis taban tan contentos de telos de volta , que foron poñéndose cheos de flores .
Os paxaros voaban ye conversaban con ganas por todos os rincois do horto.
Solo nunha esquina índa era inverno. Era o sitio máis apartado do horto ye eilí taba un nino moi novo. Tan pequeno que non podía chegar as ramas máis baxas do caroceiro, ye púxose a chorar amargamente. O pobre caroceiro taba índa cuberto de neve ye de xeo, ye o Vento do Norte soplaba ye xiulaba por entre as súas ramas.
- Sube ninín! - Dixo o caroceiro , ye ofreceulle as súas ramas tan baixo como pudo, mais o rapaz era muy pequeno. O corazón do home ablandouse o ver este espectáculo.
- ¡Como teño sido egoísta !", dixo. "Ahora podo entender por qué a primavera non viña por eiquí. Vou poñer o pobre enriba do caroceiro ye desfacela parede
- Sube ninín! - Dixo o caroceiro , ye ofreceulle as súas ramas tan baixo como pudo, mais o rapaz era muy pequeno. O corazón do home ablandouse o ver este espectáculo.
- ¡Como teño sido egoísta !", dixo. "Ahora podo entender por qué a primavera non viña por eiquí. Vou poñer o pobre enriba do caroceiro ye desfacela parede
Pra que o meu horto volva a ser o sitio de recreo dos ninos pra sempre máis.
O home taba ben arrepentido do que fixera.
Ye saíu fora ó horto mas os ninos escaparon correndo, ye no horto volveo a ser Inverno.
Solo quedou o pequeno que choraba o pé do caroceiro. O home volveu a poñelo enriba ye no momento volveu a florecer ye a encherse de paxaros cantando.
Entonces o neno abrazouse o home ye doulle un bico na cara.
Cuando os outros ninos viron que o home ya non era malo volveron a entrar ye a primavera volveu correndo con eles.
"De ahora en adiante, este é o voso horto, queridos fillos", dixo o home, ye con un mazo tirou toda a parede. Ye cuando a xente volvía do traballo pra casa atopoaron o home que taba divirtíndose cos ninos no horto que poñerase máis lozano como nunca antes o viran.
Entonces o neno abrazouse o home ye doulle un bico na cara.
Cuando os outros ninos viron que o home ya non era malo volveron a entrar ye a primavera volveu correndo con eles.
"De ahora en adiante, este é o voso horto, queridos fillos", dixo o home, ye con un mazo tirou toda a parede. Ye cuando a xente volvía do traballo pra casa atopoaron o home que taba divirtíndose cos ninos no horto que poñerase máis lozano como nunca antes o viran.
Cuando chegou o tempo de volver pra suas casas o home preguntoulles :
"¿Pero onde tá o voso pequeno compañeiro, o nino que eu ó subira ó caroceiro ? -
O home quería máis a éste, desde que o bicara.
- Desapareceu ye non sabemos donde tá-
-
"Teis que dicirlle que veña mañá, sin falta", dixo o home.
Mais os ninos dixeron que non sabían onde vivía ye que nunca antes o viran. O Home quedou muy triste.
Todas as tardes, cuando era o recreo na escuela, os ninos íban pasalo co home.. Pero o rapaz, a quen máis quería , non fui visto de novo. O home era muy bueno con todolos ninos, mais perdeu o sou primeiro amigo ye mutas veces falaba dél.
- Como quixera velo! – Taba sempre dicindo.
Os anos pasaron ye o home tábase quedando cada vez máis vello ye flacallo. Non podía tomar parte nos recreos ye quedábase sentado nun escano mirando pro horto.
"Teño mutas flores bonitas", dixo "mais os ninos son as que máis"
Unha mañá de inverno, él mirou pola ventá mentras se vistía. El ya non odiaba o inverno, sabendo que a primavera tá sólo durmindo ye volvería despertarse no tempo das flores.
De repente restregóuse os ollos ye mirou sin crer o que vira... ye mirou outra vez. Era unha visión verdadeira . Na esquina máis apartada do horto había un caroceiro todo florecido. O pé dél taba o nino que que tanto quería.
O home baxou correndo as escaleiras con grande alegría ye entrou no horto . Correu precipitadamente pola herba ye chegou donde o nino. Cuando taba con él, a súa cara púxose roxa de rabia ye dixo:
- ¿Quen tuvo o atrevemento de mancarte desta manera? – Berrou o Home.
Os anos pasaron ye o home tábase quedando cada vez máis vello ye flacallo. Non podía tomar parte nos recreos ye quedábase sentado nun escano mirando pro horto.
"Teño mutas flores bonitas", dixo "mais os ninos son as que máis"
Unha mañá de inverno, él mirou pola ventá mentras se vistía. El ya non odiaba o inverno, sabendo que a primavera tá sólo durmindo ye volvería despertarse no tempo das flores.
De repente restregóuse os ollos ye mirou sin crer o que vira... ye mirou outra vez. Era unha visión verdadeira . Na esquina máis apartada do horto había un caroceiro todo florecido. O pé dél taba o nino que que tanto quería.
O home baxou correndo as escaleiras con grande alegría ye entrou no horto . Correu precipitadamente pola herba ye chegou donde o nino. Cuando taba con él, a súa cara púxose roxa de rabia ye dixo:
- ¿Quen tuvo o atrevemento de mancarte desta manera? – Berrou o Home.
-
- Tiña o pequeno furadas as palmas das súas maus con dos grandes clavos ye tamén nos peis .
-
- " Dime quen cho fixo pra que poda matalo ca miña escopeta".
"Non ó ", respondeu o nino" xa que estas son as marcas do amor"
- ¿Quen eres logo? - Dixo o home , ye un extraño medo apoderouse dél, facéndoo cayer de rodillas diantre do pequeno.
E o neno sonriu o Home ye díxolle:
"Non ó ", respondeu o nino" xa que estas son as marcas do amor"
- ¿Quen eres logo? - Dixo o home , ye un extraño medo apoderouse dél, facéndoo cayer de rodillas diantre do pequeno.
E o neno sonriu o Home ye díxolle:
-
- :
"Unha vez que me deixou entrar no sou horto , ahora veña conmigo ó meu horto que é o paraíso"
E cuando os outros ninos chegaron naquela tarde, atoparon o Home morto o pé do caroceiro , debaxo dun cobertor de flores blancas.
(traducción adaptada del cuento de Navidad de Oscar Wilde: El Gigante egoista)
"Unha vez que me deixou entrar no sou horto , ahora veña conmigo ó meu horto que é o paraíso"
E cuando os outros ninos chegaron naquela tarde, atoparon o Home morto o pé do caroceiro , debaxo dun cobertor de flores blancas.
(traducción adaptada del cuento de Navidad de Oscar Wilde: El Gigante egoista)
